marathi kavita , sandip jagtap, funny kavita, vinodi kavita, kavita on life, marathi poem, poem on life, funny poem
पांघरले आभाळ प्रेमाचे जरी
पाय माञ शेवटी उघडेच होते
तिच्या साठी जोडले हात जेथेही
ते सारे रंगलेले दगडेच होते
पाहीली वाट आयुष्यभर तीची
मेलो तरी डोळे ऊघडेच होते
तीही रडालीच मेल्यावर मी
रडणारे आता सगळेच होते
Sandip s. jagtap
नव्हतीच माणसे आपली, त्यांना मी आपली समजत होतो लावत होते मीठच सारे, मी त्याला खपली समजत होतो Sandip s. Jagtap
No comments:
Post a Comment