marathi kavita , sandip jagtap, funny kavita, vinodi kavita, kavita on life, marathi poem, poem on life, funny poem
पांघरले आभाळ प्रेमाचे जरी
पाय माञ शेवटी उघडेच होते
तिच्या साठी जोडले हात जेथेही
ते सारे रंगलेले दगडेच होते
पाहीली वाट आयुष्यभर तीची
मेलो तरी डोळे ऊघडेच होते
तीही रडालीच मेल्यावर मी
रडणारे आता सगळेच होते
Sandip s. jagtap
पाऊस पडतो आहे बाहेर, थोडं पावसात फिरून येतो तू भिजलीच असशील ना पावसात, एखादी कविता करून घेतो तुझ्या ओठांवरून ओघळणारी ती सर, बघू कोठे भेटत...
No comments:
Post a Comment